Περιγραφή
Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη
Ό Σπουδαίος Νεοέλληνας Ποιητής, ο Ένδοξος, που ανέβηκε από πολύ νέος, στά υψηλότερα επίπεδα της Πνευματικής ζωής ,συγκεκριμένα από την ηλικία των 25 χρόνων, με την έκδοση του “Αλαφρωίσκιωτου” έζησε στη Συκιά της Κορινθίας, μαζί με την αγαπημένη του, Εύα Πάλμερ, απ’ όπου πάλεψαν ,για την αναβίωση της “Δελφικής ίδέας“, που την πραγματοποίησαν, αλλά χωρίς υποστήριξη βυθίστηκε, μεσοστρατή. Όμως ήταν μια μεγάλη Ιστορική στιγμή, έτσι που μέχρι εκείνη την ώρα ήταν άγνωστο στη κυριολεξία το Αρχαίο Θέατρο, για τους πολλούς, εκτός από τους ειδικούς επιστήμονες, νεοφιλόσοφους, φιλολόγους, Ιστορικούς Συγγραφείς, και ολίγους μυημένους Η βύθιση, του όράματός τους, πόνεσε τον Μεγάλο Έλληνα, βαθιά, αλλά τελικά, ήταν όπως προείπαμε μια ιστορική τομή.
-ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ φορά, δίδαξαν, οι δύο αυτοί, ωραίοι θνητοί, τον Προμηθέα Δεσμώτη, και τις Ικέτιδες, του Αισχύλου, και συγκίνησαν βαθιά τον κόσμο όλο, εντός και εκτός των τειχών. Από τότε, τρέχουν, οι άνθρωποι, να δροσίσουν τη ψυχή τους, στις αρχαίες Ελληνικές γάργαρες πηγές να χαρούν όταν και όπου δίνεται μιά παράσταση, με θέμα και περιεχόμενο, το αρχαίο δράμα, Αυτό το φαινόμενο δεν είναι τυχαίο. Τους τελευταίους αιώνες ή Ιστορία της ανθρωπότητας, μας πληροφορεί, πως στον Πολιτισμό, μας, έχει εκτοπίσει η φυσική την υπερφυσική, θεώρηση του Κόσμου. Ο αιώνιος θνητός, είναι απορημένος από τα αινίγματα που τον περιτριγυρίζουν, γιατί το τραγικό στοιχείο υπάρχει, και θα υπάρχει πάντα, με άλλη βέβαια μορφή στη ν μικρή του αιωνιότητα.
-Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πως πρέπει να αναρωτηθούμε, τι είναι αυτό, που καταλαβαίνουμε από αυτή την ποιητική αξία του Αρχαίου Μύθου, φίλε αναγνώστη? Τί άραγε καταλαβαίνουμε από τη περιώνυμη Τραγωδία του Ευριπίδη, “ΒΑΚΧΕΣ” για παράδειγμα εμείς οι σύγχρονοι? Μή και την ώρα της μεγάλης αγωνίας για την κλιματική αλλαγή, ακούγοντας τον λόγο, του μεγάλου Τραγικού, Ποιητή, από το βάθος των αιώνων, καταλάβουμε ότι προκαλούμε με ασέβεια τις αθάνατες δυνάμεις της Φύσης, προσπαθώντας να τη δαμάσουμε σαν τον Πενθέα, πού προκάλεσε τη δίκαιη οργή των Βάκχων? Μήπως, διδασκόμαστε αν εμβαθύνουμε και καταλάβουμε τον Μύθο, πως θα εξευμανήσουμε για να σωθούμε τη Φύση, είναι δικό μας θέμα, δικός μας λογαριασμός, αλλά πρέπει να βρούμε τον τρόπο, που για αρχή, πρέπει, να αναγνωρίσουμε, το λάθος μας, ότι ξεπεράσαμε τα όριά μας, ?Ότι ένας μόνο τρόπος υπάρχει, για να σωθούμε, από την δίκαιη οργή της? Νά σταθούμε δηλαδή με ευλάβεια μπροστά της, με λυγισμένα γόνατα, όλοι εμείς οι θνητοί όπου γης, Δυνατοί, και αδύναμοι, με ό,τι αυτό σημαίνει, ενθυμούμενοι, του Μάντη Τηρεσία τον λόγο? “Ναί με τους Θεούς δεν κάνουμε εξυπνάδες”.
[Παυλίνα Μπεχράκη]
Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου
Σχόλια
Δεν υπάρχει κανένα σχόλιο ακόμη.