ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΥΤΟ ΣΤΟΥΣ ΑΚΡΙΤΕΣ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΝΗΣΙΩΤΕΣ ΜΑΣ

Περιγραφή

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ,ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΜΑΣ, αυτοί οι ιεροί βράχοι, που γίνηκαν μήτρες του λόγου, της ποίησης, της τέχνης, της Ελληνικής ψυχής και σκέψης, του μύθου, του θρύλου, της Προγονικής παράδοσης, και πίστης στους Θεούς. Ό Ήλιος και η Θάλασσα, ερωτοπαιχνιδίζουν, πάνω στις
ανθοστόλιστες ράχες τους, με πάθος φλογερό σφιχταγκαλιάζονται, στις χρυσαφιές ακρογιαλιές τους.

Οί άνεμοι, τ’ απόβραδο, τους γλυκονανουρίζουν με στίχους της Σαπφώς, και το αληθινό το παραμύθι της Οδύσσειας, γιομάτο των Προγόνων κατορθώματα. Βράχοι ωραίοι, που για χάρη τους αφήνουν, ξέπλεκα οι ηλιαχτίδες τα μαλλιά, κι’ άλλοτε, πλέκουνε κοτσίδες, με κορδέλες, στο χρώμα του Πελάγου.

Αγαπημένε μου Αναγνώστη
Μέ αυτόν τον Ποιητικό Λόγο, θα ταξιδέψουμε μαζί, σε κάποιους από τους ιστορημένους τόπους, τα πανέμορφα νησιά μας, που στέκουν περήφανα πάνω στον αφρό των κυμάτων. Είναι χρειαζούμενο αυτό το ωραίο ταξίδι, έτσι που εδώ και κάποια χρόνια, με τα κακά συναπαντήματα, περπατάμε, με σκυφτή τη ράχη, ταπεινωμένοι, φτωχευμένοι, φοβισμένοι, που σίγουρα δεν μας πρέπει ως Ελληνες. Γιατί κατά πως λέει ο Ποιητής,<κάποιος που βαδίζει σκυφτός στραβώνει τη ράχη του. Αν αυτός είναι ο Λαός, τότε στραβώνει την Ιστορία του. Ψηλά λοιπόν το κεφάλι. Γιατί όταν αυτοί που μας θέλουν σκυφτούς, έφτιαχναν δεντρόσπιτα, η Ελλάδα μας έχτιζε Παρθενώνες.

-Θά περιδιαβούμε, τα νησιά μας, θα θαυμάσουμε τα πολύτιμα πετράδια μας, τα διαμαντικά μας, π’ αστράφτουνε στου ήλιου το χάδι. Μάς περιμένουν να μας υποδεχτούν, να μας καλοδεχτούν, απλωμένα ανάμεσα στα νερά των Πελάγων μας, να μας μιλήσουν, για τη καταγωγή τους, περήφανα, για την υπαρκτή ζωή τους ,πάνω στη γή του χρόνου. Νά μας δείξουν τα θήσαυρίσματά τους, τη γή τους τη παραδεισένια, τα χαμηλά βουνά, τις καρπερές πεδιάδες, τα στάχια, τα λιόδεντρα, κι’ όλα τα οπωροφόρα. Τούς θρύλους, τους μύθους, τις παραδόσεις, και τους καρπούς της θάλασσας. Να μας περηφανευτούν, για τη κληρονομιά τους, αυτή που τους αναλογεί, σαν ένα μέρος, το ωραιότερο της πατρίδας μας, που η τόση ομορφιά τους, προκαλεί ανομολόγητες πεθυμιές…..

-Περνάει, ο σιγανός ήχος της μνήμης, πάνω από τους ιερούς γυμνούς, ή δασωμένους βράχους, φθάνει ως τις δαντελωτές ακρογιαλιές τους, ύμνος δοξαστικός, που τους θυμίζει, τη δόξα τη δεμένη, με τη παλλικαριά, των δυνατών Πελάγων, κι όλους τους ήρωες θαλασσομάχους, που μέσ’ τα χρόνια της τουρκιάς, γυμνόστηθοι, μπρός στους ανέμους, ψυχές αδάμαστες, ανίκητες, αντρίκιες, άνοιξαν τα πουγκιά τους, πρόθυμα, και τα άδειασαν, στο άπλωμένο χέρι της Πατρίδας, για τον αγώνα για τη λευτεριά. Περνάει, ο σιγανός ήχος της μνήμης, μέσα από τους δρόμους, και τα πέτρινα να καλντερίμια, εκεί όπου περπάτησαν και οι μούσες, πού τους λάτρεψαν, και τους φορέσανε, μαλαματένιο διάδημα στη κεφαλή.

-Φέγγει στα καθαρά πλακόστρωτα των όμορφων νησιών η νοσταλγία, κι’ αντιφεγγίζουν, στις σιωπηλές τις εκκλησιές, με τα πολυκαιρνά τα τέμπλα, μέσα από τη φλόγα των κεριών, στα μανουάλια, τα χρόνια τα παλιά, κι η δόξα που σεριάναγε πάνω στα κύματα. Είναι η ζωή τους ένα παραμύθι, ένας χαρμόσυνος καμπάνας ήχος, ένα τραγούδι γλυκολάλητο, που αντιλαλούσε, ως του πελάγου την άκρη, ίδιος ησυχασμός πού μόνο ένας ευλογημένος τόπος αγρυκάει. Σέ πείσμα των σημερινών καιρών, οί ναυμάχοι, των δοξασμένων των νησιών, από του κυανού Ελληνικού ουρανού τα ύψη, πάνω σε δάφνες καθισμένοι, τη θάλασσα ατενίζουν, που λαμπάδιαζε στα χρόνια του αγώνα, για τη λευτεριά, έτσι πού τα μικρά τους τα πλεούμενα, φωτιά γιομάτα, πετούσανε ωσάν θαλασσοπούλια. Κοιτάζουν λυπημένοι, ανήσυχοι, τις ιερές, γυμνές βραχοτοπιές, που μείνανε απάτητες, από του τούρκου τα βαριά περπατησιά, ανίκητοι στα χρόνια εκείνα. Σήμερα ατενίζουν τα εριπωμένα τα καστρόσπιτα, που στέκουνε ακόμα ορθά για να θυμίζουν!!!!!

-Ή πανέμορφη μαγευτική, παντοδύναμη ,γη τους ξεπετάχθηκε απ’ τον βυθό του χρόνου και της θάλασσα, περήφανη, ηλιόχαρη, με φήμη καλοτάξιδη, στέκει πάνω στον αφρό των κυμάτων, κρατώντας, στα σπλάχνα της, για αιώνες, ρίζες ,μοναδικές, πολύτιμες μαργαριαρένιες, στον κόσμο ξακουστές. Οί φύτρες τους, τραφήκανε με το Ελληνικό το φως, τ’ ανέσπερο, το ζωογόνο, για αμέτρητους αιώνες.

-Αγαπημένε μου Αναγνώστη ας ξεκινήσουμε το ονειρεμένο ταξίδι μας κι όπου μας βγάλει, δίχως προτίμηση, στα μεγαλονήσια, τα φημισμένα σήμερα, για τ’ αλλα, τα διαφορετικά ,τα κοσμικά τα καλοκαίρια, που λαμπροστολισμένα ταξιδεύουνε, στους τωρινούς καιρούς, καιρούς έως της γης την άκρη! Νά περπατήσουμε στούς δρόμους και τα σοκάκια τα πλακόστρωτα, των πιό μικρών, ιστοριμένων, και των, ακριτικών νησιών μας, να περηφανευτούμε, ως Έλληνες, ευχαριστώντας τους Ολύμπιους Θεούς, για τα πολύτιμα δώρα τους!