Περιγραφή
Στην Κορινθία, σαν κοιτάξεις το χώμα, τα εδάφη, τους αμπελώνες είναι ώσαν να βλέπεις ότι ο Θεός διάλεξε αυτή τη γη για να δώσει τον πιο γλυκό καρπό..
Το αμπέλι μας είναι γνωστό από τα αρχαία χρόνια. Καλλιεργείτε σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Ειδικά στην Κορινθιακή γη, το αμπέλι είναι ο βασικός τομέας της αγροτικής και γεωργικής ενασχόλησης.
Η αμπελοκαλλιέργεια της κορινθιακής σταφίδας αρχικά και της σουλτάνας αργότερα, ιδιαίτερα στην περιοχή του Ζευγολατιού, γινόταν με απόλυτο σεβασμό στους νόμους της φύσης. Αποτέλεσε ένα από τα κυριότερα προϊόντα και βοήθησε στην οικονομική και κοινωνική ανέλιξη της περιοχής
Η πεδιάδα της Βόχας και τα Βοχαΐτικα χωριά, ήτοι το Περιγιάλι, ο Κάτω Άσσος, ο Άσσος, το Βραχάτι, οι Κρήνες, το Κοκώνι, το Μπολάτι, η Πουλίτσα, η Ευαγγελίστρια, το Σπαθοβούνι, τα Ταρσινά, το Ελληνοχώρι, η Νεράντζα, το Σουληνάρι, το Χαλκί και η Στιμάγκα, ήταν… χρυσότοποι, γιατί ευδοκιμούσαν τα πάντα.
Σύμφωνα δε με πληροφορίες από τον βιβλίο της καθηγήτριας Λαογραφίας κ. Ελένης Δ. Παπαλέκα: «Η παραδοσιακή καλλιέργεια της σουλτανίνας στο Ζευγολατιό», η αμπελοκαλλιέργεια, υπήρξε αναμφισβήτητα μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες τα χρόνια πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο και μετά τον Δεύτερο, γιατί αξιοποιούσε με τον πιο εντατικό τρόπο το ανεπαρκές διαθέσιμο για καλλιέργεια έδαφος.
Επιπρόσθετα, η επεξεργασία και συσκευασία της σε σταφιδεργοστάσια, απασχολούσε για 8 μήνες σημαντικό αριθμό εργατών από τον αστικό πληθυσμό των κέντρων εξαγωγής.
Με αυτά ως δεδομένο, η σταφίδα αποτελούσε το κύριο εισόδημα – 75% των εξαγωγών της οικονομίας της Ελλάδας. Ως δε σταφιδοπαραγωγός, η χώρα μας, ήταν γνωστή στην Ευρώπη.
Ο κ. Απόστολος Κουνέλης, ο πρόεδρος της Πανκορινθιακής Αδελφότητας αναφέρει: «Το φύτευμα, το τσίμπημα, το κλάδεμα, το ξελάκκωμα, το σκάψιμο και το κορφολόγημα, η τροφοδοσία του χώματος και η αντικατάσταση των γερασμένων κλημάτων με καταβολάδες απαιτούσε καλλιεργητές φιλόπονους και εργατικούς, έξυπνους και διορατικούς με στόχο όχι μόνο τη ποσοτική αλλά και ποιοτική σοδειά. Ταυτόχρονα, είχαν να αντιμετωπίσουν τον περονόσπορο, μια μορφή καταστρεπτικής επιδημίας που προσβάλλει και τα κλήματα, τα κατοικίδια και άγρια ζώα που τα κατέστρεφαν κ.λπ.»
Γνωστό είναι ότι ο τρύγος ήταν περισσότερο συλλογική δουλειά. Ξεκινούσε από τις 24 Αυγούστου και το πολύ μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη, έπρεπε να είχε τελειώσει. «Ο τρύγος θέλει χέρια», υποστηρίζει η λαϊκή σοφία και δικαιώνεται.
Οι τρυγάδες από νωρίς το πρωί με γέλια, χαρές, τραγούδι και πολλές ευχές, ξεχύνονταν στα χτήματα. Έκοβαν τα σταφύλια με σουγιά και τα τοποθετούσαν σε τρυγοκόφινα, τα οποία φόρτωναν στον ώμο μέχρι στη σούστα, για να τα μεταφέρει στα αλώνια ή στους ίσκιους, για την σωστή αποξήρανση, μετά για επεξεργασία και συσκευασία για το εμπόριο.
«Ένα ολόκληρο εργοτάξιο με έντονο κοινωνικό χαρακτήρα, ένα πολύβουο μελίσσι, οι εργάτες, δούλευαν, έτρωγαν, ξαπόσταιναν και γλεντούσαν, κάνοντας όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Ενώ όταν το βράδι όταν η δροσιά αλάφρωνε τα κουρασμένα κορμιά τους, ακολουθούσε χορός και τραγούδι», εξηγεί ο πρόεδρος.
Η φωτογραφία δείχνει τον καρπό του αμπελιού, όταν απλώνεται στον ήλιο για να ξεραθεί.
Πηγές:
βιβλ.,Γνωρίστε την Ελλάδα,‘’Κορινθία, Αρχαία Κόρινθος, Ισθμια-Διολκός’’, εκδ.Μ.Πεχλιβανίδης& Σια Α.Ε
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.