Λιγοστά
ερείπια ενός τυπικού φράγκικου κάστρου του 13ου αιώνα νότια από τον Άγιο
Βασίλειο στις δυτικές πλαγιές του όρους Δαφνιά. Στο κάστρο υπάρχουν και λείψανα
Μυκηναϊκής οχύρωσης. Το κάστρο του Αγίου Βασιλείου χτίστηκε από τους Φράγκους
λίγο μετά την κατάκτηση της Πελοποννήσου (1205) και σίγουρα πριν το 1250.
Τα
κατάστιχα εσόδων του Niccolò Acciaiuoli (Ατσαγιόλι) από το 1365 δείχνουν ότι ο
Άγ. Βασίλειος αποτέλεσε το κέντρο της γύρω περιοχής μετά την ανοικοδόμηση του κάστρου.
Σε αυτά τα έγγραφα συναντάμε για πρώτη φορά το όνομα «Άγιος Βασίλειος». O
Ατσαγιόλι ήταν εκείνη την εποχή βάιλος (‘The Hand’) του Πριγκιπάτου της Αχαΐας
και φεουδάρχης της Κορίνθου.
Το 1377 ο Άγ. Βασίλειος αναφέρεται στον κατάλογο
φρουρίων του πριγκιπάτου του Μορέως ως Castello de Sancto Basile ανάμεσα στα
εννέα κάστρα της Καστελλανίας της Κορίνθου. Ο οικισμός που περιελάμβανε 85
σπίτια αναφέρεται ως ο δεύτερος μετά από αυτόν της Κορίνθου. Στις αρχές του
15ου αιώνα το κάστρο πρέπει να πέρασε στους Παλαιολόγους του Δεσποτάτου του
Μοριά.
Το 1460 ή και νωρίτερα, κατακτήθηκε από τους Τούρκους που κατέστρεψαν
την οχύρωσή του. Το 1463 ο Άγ. Βασίλειος πέφτει για λίγο σε ενετικά χέρια (Α’
Βενετοτουρκικός πόλεμος Πόλεμος,, 1463-1479). Στους ενετικούς καταλόγους του
1467, 1469 και 1471 το φρούριο μνημονεύεται ως κατεστραμμένο.
Η οχύρωση του
κάστρου δεν ξαναχτίστηκε ποτέ αλλά ο οικισμός συνέχισε να κατοικείται. Κατά την
απογραφή των Ενετών το 1700 αναφέρονται 97 κάτοικοι και 27 οικογένειες. Δεν
είναι γνωστό πότε εγκαταλείφθηκε. Το πιθανότερο, κάποια στιγμή το 19ο αιώνα.
