Περιγραφή
Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη
Ο ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΕΦΕΣΕΙΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΥ
Από το τρίτο βιβλίο του “Ο ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ ΛΟΓΟΣ”
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ! Ένας Σοφός, της Αρχαίας Ελλάδας, που αναζήτησε τον έναν και μοναδικό Θεό, μέσα στη σιωπή του δάσους από αμυγδαλιές, στάθηκε και ρώτησε μια αμυγδαλιά, “Αδελφή, πές μου, που είναι ο Θεός?”. Καί η αμυγδαλιά ,άνθησε. Ό κορυφαίος αυτός προσωκρατικός Φιλόσοφος, αγωνίστηκε με πάθος και ψυχή, να αποκαλύψει τους γρίφους της Φύσης, και να απαλλάξει τα φυσικά φαινόμενα, από τις προλήψεις της εποχής του. “ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ”. Ενά Σύμπαν ρευστό, και μεταβαλλόμενο, που αλλάζει διαρκώς, και δεν μένει ποτέ ίδιο.
-Ό Σπουδαίος αυτός Έλληνας Φιλόσοφος, αποτελεί ορόσημο, για την Ιστορία της σκέψης και των Ιδεών. Έγραψε αποκλειστικά για μυημένους στη Φιλοσοφία, γι’ αυτό και η εσκεμμένη ασάφεια της σκέψης του, ώστε να γίνει κατανοητή, μόνο από τους τριμμένους στόν Λόγο.
-Ή βάση της Φιλοσοφικού του Λόγου, είναι το αιώνιο γίγνεσθαι, που εκφράζεται με τη συνεχή ροή του ποταμού, που ολοένα ανανεώνεται. Μόνο τη φωτιά το φώς, πλαϊ στόν Λόγο, δημιουργεί, ένα κόσμο άπειρο, άναρχο, και αυτορυθμιζόμενο. Ό Κόσμος, δεν είναι παρά η αρμονία, των αντιθέσεων, ή ένωση των αντίθετων Τό καλό και το κακό, είναι για παράδειγμα, οι αντοθετες όψεις, του ίδιου πράγματος Ό Ηράκλειτος, συγκαταλέγεται στους Αρχαίουες Φιλοσόφους, που όπως και οι Στοχαστές της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης, ήσαν Προμηθείς Φωτοδότες, εξανθρωπιστές του Ανθρώπου. Λάτρης της Φύσης, αποσύρθηκε από την ειδωλολατρικό περιβάλλον, “εν αμαρτίας” και πήγε στα βουνά, όπως αργότερα ο Άγιος Ιωάννης, ο μαθητής ο αγαπημένος του Χριστού, τρεφόμενος με βότανα. Εκεί έγραψε, το περίφημο.
“ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ ΕΡΓΟ”
[Από τον Λόγο του Σπουδαίου Σοφού της Ελληνικής Αρχαιότητας!]
“Ακολούθησα τον μόνο δρόμο, του διαλογισμού κοντά στη Φύση, που ήταν και ο μόνος της πρόσβασης ζήτησης, του αληθινού Θεού Λόγο”
“Ο Θεός Λόγος, είναι ο Δημιουργός, του Κόσμου γενομένων πάντων, κατά τον Λόγο τον δε..”
“Όλοι στη Γη οι ζωντανοί οργανισμοί, γίνεται και ακμάζει και φθείρεται τοις του Θεού πειθόμενοι θεσμοίς..”
“Ή παγκόσμια αρμονία, είναι το φως το ανέσπερο, που δίνει ζωή.”
“Τό Θεϊκό μήνυμα, μέσα στη σιωπή, στα λευκά της άνθη, έχουμε το μήνυμα της αγνότητας, των γλυκών φθόγγων.”
“Παγκόσμια αρμονία, αυτό το φως, [ΤΟ ΠΥΡ] καθοδηγούμενο από τον Θεό λόγο. Δεν δύει ποτέ, δεν έχει εσπέρα, [φως ανέσπερον] που φωτίζει, τον κάλλιστον Κόσμον. Πτροδοτει, τις διαδικασίες ,και τις διαδικασίες ως το ατέρμον της δημιουργίας.”
[ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ] Από το “ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ” έργο του!
ΑΣ ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΑΠΡΙΛΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗΜΕ ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ
ΌΤΑΝ φθάνει ο Απρίλης, της Άνοιξης ο αγαπημένος,
τά σύννεφα αποχαιρτάνε τη γη, φεύγουν, μπαίνουν,
σ’ άλλη τροχιά, σ’ άλλους ουρανούς, άλλον πλανήτη….
Ό άνεμος φεύγει κι’ αυτός, αφήνοντας πίσω του,
ένα μικρό, τρυφερό ψίθυρο. Χαϊδεύει τη φύση, την ωραία
κοιμωμένη, που μοιάζει λουλούδι, ανοίγει τα πέταλά
του σκορπώντας μοσχοβολιά. Από κείνη την ώρα,
η μέρα ξεχνάει να φύγει, κι’ ηλιόχαρη βαδίζει χαρωπή
στον ουρανό της απεραντοσύνης, κι η μικρή
στιγμή των θνητών, γεμάτη χαρά, τραγουδά, την
τη, πρόσκαιρη δόξα της. Λιγοστεύει η θλίψη, σαν
η σκέψη θυμίσει, της φύσης ,τη τρανή, ανυπέρβλητη
δύναμη, μπροστά στων θνητών την αδυναναμία.
Ασπιλη, πανέμορφη, αφτιασίδωτη ή Άνοιξη, με μάτια
λαμπερά, σαν άστρα φωτερά, μέσα στη φεγγαρόλουστη
νυχτιά, χυμένα, καλεί ολόγυρά της, τ πουλιά,
την ομορφά της. να υμνήσουν. Αυτά με χάρη πεταρίζοντας,
μια μαγική γλυκολαλιά, της κάνουν το χατήρι, δείχνοντας
στους θνητούλς, το τι σημαίνει σεβασμός, αγάπη, αρμονία!
-Σήμερα όμως δυστυχώς εμείς οι άνθρωποι έχουμε χάσει τι σημαίνει σεβασμός, αγάπη, σαπέναντι στις αρχέγονες πηγές που μας γέννησαν. Ή επαφή μας με τη Φύση, εξαντλείται στο να πάμε εκδρομή. Αγάπη για τη Φύση, σημαίνει να τη νιώσουμε όπως οι πρόγονοί μας ως Μεγάλη μητέρα ως ζωντανό οργανισμό, από τον οποίο δεν είμαστε αποκομμένοι, και αλαζονικά αυτόνομοι, αλλά ότι αποτελούμε παιδιά της, γιατί έτσι μόνο θα αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι η Φύση, δεν είναι μόνο για εκμετάλλευση, Σήμερα εμείς δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι, βλέπουμε τη Φύση, με το βλέμμα αρπαχτικού, με τη πρώτη ευκαιρία να ασελγήσουμε, στό κορμί της. Καμία αίσθηση σεβασμού, γι αυτή, καμία αίσθηση οργανικής σύνδεσης μαζί της. Αγάπη για τη Φύση, σημαίνει ευαισθησία, σεβασμός, προς αυτή πάνω απ όλα. Ως, άτομα, ως οργανωμένη κοινωνία, ως Πολιτεία κυρίως, με νόμους, με μέτρα προστασίας, και αυστηρότατες ποινές, για τους παραβάτες.
Αγαπημένε μου αναγνώστη
-Γιά να νιώσεις ως τα κατάβαθα της ύπαρξής σου, τι σημαίνει αγάπη για τη Φύση, αρκεί να περπατήσεις μιά μέρα ξυπόλυτος, μέσα στο δάσος, να αγκαλιάσεις ένα κορμό δέντρου, να νιώσεις την αφή του, το μεγαλείο του, να αφεθείς εκεί για λίγο, ν ακούς τους ψιθύρους στις φυλλωσιές! Να κοιμηθείς ένα μεσημέρι κάτω από ένα πλατάνι, να ξυπνήσεις στον ίσκιο του, να πιεις ένα ποτήρι κρασί, να φας μια φέτα σταρένιο ψωμί, να χαρείς των πουλιών τη γλυκολαλιά και το κελάρισμα του νερού στο αυλάκι. Τότε θα νιώσεις, την ωραιότητα της Φύσης, το θείο μέσα σου! Πως να μην την αγαπήσεις, πως να μη νιώσεις, τον εαυτό σου ως τμήμα του όλου, απειροελάχιστο, αλλά και συγχρόνως μεγαλειώδες!
ΠΟΟΙΜΙΑΚΑ- ΛΟΓΙΣΜΟΙ
“Ενώ κοιμούνται οι άνεμοι,από τη θάλασσα
απ το βουνό,το βράδυ αχνογέρνει..
“Ό κόσμος είναι θάλασσα,ο Ήλιος τα κύματά της
πλάθει,τα καθάρια,και εγώ ο άνθρωπος,άνθρωπο ,
ονειρεύομαι και ψάχνω να βρω!”
“Ή αθάνατη φύση,θυμάται τα χρόνια,τα ατέλειωτα
χρόνια του κόσμου,παρ όλο που φεύγουν μακριά,
και ποτέ δεν νοιάζεται ,δεν κοιτάει κατά που πάνε…..”
“Θα ξανανθίζει θα λάμψει και πάλι ωραιότητα η γη ,
γύρω απ τις θάλασσες,όταν ο άνθρωπος,γνωρίσει,
κι’αποδεχτεί τη γύμνια του.”
[ΠΑΥΛΙΝΑ ΜΠΕΧΡΑΚΗ] Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου!
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.